6+1 σκόρπιες σκέψεις απ’τον πύργο της Πλατείας Νερού

Ένα απ’τους βενιαμίν της οικογένειας του Release Athens 2022, ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, καταγράφει όσα έζησε στα παρασκήνια του φεστιβάλ και όσα άκουσε βλέποντας συναυλίες λίγο πιο ψηλά από ότι συνήθως.

Όταν στις αρχές του περασμένου Γενάρη ανέλαβα το ρόλο του content editor (εν συντομία, έγινα μέλος της ομάδας που γράφει τα κείμενα που βλέπετε σε όλα τα κανάλια του Release Athens), η αλήθεια ήταν πως δεν ήξερα τι να περιμένω. Αν και έχω περάσει από αρκετά πόστα στον τομέα των πολιτιστικών (περιοδικά, ραδιόφωνα, θέατρα και αμέτρητες κονσόλες), δεν είχα κάνει κάτι παρόμοιο και δεν ήξερα τι να περιμένω. Ούτε κατά την περίοδο που προηγήθηκε της διεξαγωγής του φεστιβάλ αλλά κυρίως τις 12 ημέρες που άνοιγαν οι πόρτες για το κοινό και στα παρασκήνια της Πλατείας Νερού έφταναν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της μουσικής μου ζωής.

Λίγο πριν ανοίξει ο κύκλος για το Release Athens 2023, ακολουθεί μια τελείως αυθόρμητη καταγραφή όσων σκέφτηκα, έζησα ή ένιωσα παρακολουθώντας τις δεκάδες των συγκροτημάτων που ανέβηκαν στη σκηνή του φεστιβάλ, έχοντας το προνόμιο να βρίσκομαι στη καλύτερη θέση της Πλατείας Νερού: στο πύργο που βρίσκεται πάνω απ’τους ηχολήπτες και τους cameramen.

1) 35 μήνες σιωπής

Το βασικό «σύνθημα» για το Release Athens 2022 ήταν απόλυτα εύστοχο στη δικιά μου περίπτωση αφού πράγματι είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια απ’την τελευταία συναυλία που είχα παρακολουθήσει. Νομίζω ότι ήμουν το ίδιο χαρούμενος με τους πρώτους -αμιγώς- μαυροντυμένους fans που πέρασαν την είσοδο του φεστιβάλ και έτρεξαν να πάρουν τη θέση τους μπροστά στο κάγκελο. Τους είδα να αποχωρούν τελευταίοι, μάλλον ανεπηρέαστοι απ’τα τερτίπια των headliners. 35 μήνες ήταν πολύ. Ας μην ξανασυμβεί ποτέ.

2) Τσάι με τον Cave, κουβεντούλα με τους Pet Shop Boys, γυμναστική με τον Neil Fallon

Τι μύθος κι αυτός. Τι κι αν είχα το σωστό πάσο, το σωστό βραχιόλι και τη σωστή δουλειά, η ελπίδα να μπορέσω σε είκοσι χρόνια να γράψω ένα βιβλίο με όσα φοβερά και τρομερά είδαν τα μάτια μου, σκόρπισε στους πέντε ανέμους. Η οργάνωση και η ασφάλεια στα παρασκήνια ήταν πέρα από τη φαντασία μου και δεν θα έχω τίποτα να διηγηθώ στα εγγόνια μου. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως εργάζεται τόσος πολύς κόσμος που αν βγάζαμε όλοι μια φωτογραφία με τον Dani Filth δεν θα έμενε τίποτε απ΄το μέικ-απ του. Πάντως, επιβεβαιώνω πως ο Fallon των Clutch, πράγματι έκανε διατάσεις στον προαύλιο χώρο πίσω απ’την σκηνή ενώ οι Iggy, Liam και Sleaford Mods, λέγαν αστεία και μοιράστηκαν και ένα ποτήρι σαμπάνια. Βέβαια, ούτε αυτό το είδα, μου το διηγήθηκαν οπότε δεν ξέρω αν μετράει. Τέλος πάντων, θα πρέπει βρω μια καλύτερη ιδέα για βιβλία να βγάλω τα γεράματα.

3) Like Clockwork

Κάπως σαν συνέχεια του παραπάνω είναι κι αυτή η σκέψη, και ίσως το μεγαλύτερο «πρόβλημα» που αντιμετώπισα στο Release Athens 2022. Σαν άνθρωπος που και μιλάει πολύ και γράφει πολλές λέξεις με σχετική ευκολία, κατάλαβα σχετικά νωρίς πως η ευρύτερη ομάδα με την οποία είχα πιο άμεση συνεργασία, λειτουργεί ρολόι και εγώ απ’την μεριά μου θα έπρεπε να κάνω τα απαραίτητα και να τα κάνω γρήγορα. Μέχρι εγώ να γράψω τρεις σειρές για το ενδεχόμενο να μας επισκεφτεί μια μπόρα, οι υπόλοιποι είχαν υπολογίσει πόσα αδιάβροχα θα χρειαστεί να μοιράσουμε, πως θα γίνει αυτό και πόση ώρα θα πάρει. Η μπόρα δεν ήρθε τελικά και εγώ -αχρείαστα να είναι- ξεκινάω παρόμοια κείμενα για το καλοκαίρι του ’23.

4) #monometalre

Full Disclosure: αν και έχω περάσει διάφορες μουσικές εμμονές, ο «σκληρός» ήχος δεν ήταν ποτέ μια από αυτές. Έχω μερικούς κλασικούς δίσκους που αγαπάω, ελάχιστα από αυτά τα συγκροτήματα τα έχω δει και live αλλά μέχρι εκεί. Ξαφνικά, βρέθηκα για περίπου ένα 7μήνο να ακούω τα άπαντα των συγκροτημάτων που θα ανέβαιναν στη σκηνή της Πλατείας Νερού και ορμώμενος από υπερβολικό επαγγελματισμό, βρέθηκα να διαβάζω καμιά ντουζίνα βιβλία που ανέλυαν σε βάθος τις καριέρες των περισσότερων ονομάτων που είδαμε το καλοκαίρι. Αυτό που τελικά ήταν αποκάλυψη ήταν οι ίδιες οι συναυλίες και οι απίστευτοι metalheads που φαίνονται να έρχονται από κάποιο άλλο μουσικό πλανήτη και να διαθέτουν μια συνέπεια που σίγουρα δεν συναντάς στο ελληνικό κοινό. Εκεί που στους Pet Shop Boys έβλεπες κόσμο να έρχεται μέχρι και τις 9 το βράδυ (λίγη ώρα πριν εμφανιστούν οι headliners), το κοινό των Slipknot είχε ήδη γεμίσει την Πλατεία Νερού πριν ακόμα ακουστεί η πρώτη νότα από το πρώτο συγκρότημα. Τιμή και δόξα στους metalheads που το έριξαν στο κουπί κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Sabaton. Κερδίζετε επάξια μια θέση στο προαναφερθέν βιβλίο που δεν θα γράψω ποτέ.

5) Highlights

Οι αξέχαστες μουσικές στιγμές του φεστιβάλ νομίζω πως έχουν ήδη καταγραφεί επαρκώς οπότε ας προσθέσω κάποιες πιο προσωπικές. Η συγκλονιστική εκτέλεση του “O Children” απ’τους Bad Seeds που δεν ξέραμε ότι είχαμε ανάγκη (και πότε δεν θα το ξεχώριζα απ’τα υπόλοιπα κομμάτια του “The Lyre of Orpheus”). Η φρεσκαρισμένη εκδοχή του “It’s ASin” που το έφερε στο σήμερα χωρίς να ξεπουλήσει τίποτα απ’την αρχική του μαγεία. Όλη η εμφάνιση των Sepultura (ναι ξέρω «no cavalera=no sepultura», ήταν άλλωστε μαζί με το #monometalre τα δύο πιο συνηθισμένα σχόλια που λάβαμε). Η βόμβα “T.V. Eye” των Stooges που έπαιξε στην αρχή του σετ του ο Iggy, και εκπλήρωσε ένα συναυλιακό απωθημένο μου που κρατάει πάνω από δύο δεκαετίες. Τέλος, το “Θυμάμαι ένα Σπίτι”, μόνιμα απών απ’τις setlist των Τρύπες αλλά και της μετέπειτα σόλο πορείας του Γιάννη Αγγελάκα.

6) Κάθε μέρα κι άλλο πάρτι

Για φινάλε, οι δύο πιο αισθητές διαφορές που διαπίστωσα στον τρόπο που βίωνα τις συναυλίες πριν βρεθώ να δουλεύω για κάποια από αυτές. Πρώτον, για να μπορούμε να οργανώνουμε το περιεχόμενο που θα βγάζαμε κατά τη διάρκεια των συναυλιών, γνώριζα σχεδόν απέξω κάθε τραγούδι που θα ακούσουμε και με ποια σειρά, γεγονός που μετέτρεψε κάθε συναυλία σε κάτι τελείως διαφορετικό. Φωτεινή εξαίρεση σε αυτό: οι Clutch με ξεχωριστό setlist σε κάθε στάση της περιοδείας τους. Μπορεί να μας δυσκόλεψε κάπως τη ζωή αλλά η ομάδα διαθέτει φανατική οπαδό των εξαιρετικών Αμερικανών που αναγνώριζε τα κομμάτια από την πρώτη νότα. Δεύτερον, ένα φοβερό ξενέρωμα που ένιωθα όταν έβλεπα κάποια μεγάλη επιτυχία να απουσιάζει απ’τη λίστα, λες και κάθε συναυλία πρέπει να είναι πρωτοχρονιάτικο πάρτι. Απ’την άλλη, οι χαρούμενες φάτσες στο τέλος κάθε βραδιάς αλλά η άψογη οπτική απ’τον πύργο που διευκόλυνε τη δουλειά, πρόσφεραν απρόβλεπτη ικανοποίηση.

7) Release 2023: Let The Countdown Begin

Δεν είναι πολύ μακριά η ώρα των πρώτων ανακοινώσεων για το επόμενο Release Athens αλλά απ’τα ελάχιστα που γνωρίζω it’s going to be epic #monometalre.